W 1795 r. – po III rozbiorze, z mapy Europy wymazano państwo polskie na 123 lata. Ziemie i ludność je zamieszkująca weszły w skład trzech krajów: Rosji, Prus i Austrii.
    Polacy kilkakrotnie bezskutecznie zrywali się do walki zbrojnej o odzyskanie niepodległości. Jednak państwa zaborcze ściśle ze sobą współpracując za każdym razem udanie tłumiły te próby.
    Przed wybuchem I wojny światowej Polacy zdawali sobie sprawę z tego, że światowy konflikt, który dotknie zaborców, może stanowić niepowtarzalną okazję do wyzwolenia kraju.
    11 listopada 1918 roku był przełomowym dniem w dziejach całej Europy i Polski. W lasku Compiégne pod Paryżem Niemcy podpisali rozejm kończący I wojnę światową. W tym samym dniu w Warszawie Rada Regencyjna przekazała władzę Józefowi Piłsudskiemu. Jednak trzeba pamiętać, że powrót Polski na mapę Europy budowano przez całe cztery
lata I wojny światowej.
    Data Święta Niepodległości jest symboliczna i umowna. Przyjęło się, że tego dnia odzyskaliśmy niepodległość, bo wtedy Rada Regencyjna przekazała władzę w ręce Józefa Piłsudskiego, który został naczelnikiem państwa.
    Dzień 11 listopada ustanowiono świętem narodowym dopiero ustawą z kwietnia 1937 roku. W roku 1945 władze komunistyczne świętem państwowym uczyniły dzień 22 lipca (datę podpisania Manifestu PKWN), jako Narodowe Święto Odrodzenia Polski.
    Obecnie obchodzone święto 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL-u w 1989 r. pod zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości.