Najbardziej aktualna definicja niepełnosprawności intelektualnej znajduje się w piątej edycji klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego z 2013 roku (DSM – V) i brzmi następująco: „Niepełnosprawność intelektualna to zaburzenie charakteryzujące się zarówno deficytem intelektualnym, jak i deficytem w funkcjonowaniu przystosowawczym z początkiem w okresie rozwojowym”.1

    Dla potrzeb niniejszej artykułu skupię się na opisaniu niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim.

   Ten stopień upośledzenia jest w przybliżeniu odpowiednikiem kategorii edukacyjnej „osoba wyuczalna”. Jest to najbardziej liczna podgrupa (około 85%) wszystkich niepełnosprawności.2 Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim rozwijają umiejętności społeczne i komunikacyjne w okresie przedszkolnym, przejawiają minimalne uszkodzenia w zakresie sensomotorycznym. Posiadają najczęściej umiejętności językowe, które pozwalają im na posługiwanie się mową do codziennych potrzeb, podtrzymywania rozmowy. W większości mają osiągniętą niezależność w zakresie samoobsługi. W życiu dorosłym zazwyczaj rozwijają umiejętności społeczne i zawodowe (praca głownie wymagająca praktycznych zdolności). Przy odpowiednim wsparciu osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą żyć w społeczności jako jednostki niezależne. 

    Rozpoznanie niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim często bywa bardzo trudne. Trudności wynikają „między innymi z podobnych objawów zachowania się dziecka zaniedbanego i upośledzonego umysłowo, ponieważ często warunki środowiskowe, z których dziecko pochodzi, mogą wpłynąć niekorzystnie na jego ogólny rozwój.3

    W 1992 roku Aleksandra Macierz wprowadziła pojęcie uczeń niepełnosprawny. Za takiego ucznia uznawane jest dziecko, które ma trudności w nauce i społecznym przystosowaniu wynikające z jego obniżonej sprawności. To dziecko, któremu potrzebna jest pomoc specjalistów w celu poprawy jego:

• stanu zdrowia i ogólnej sprawności fizycznej; 
• stanu sprawności tych funkcji i organów które są upośledzone lub zaburzone; 
• samodzielności społecznej w czynnościach życia codziennego, w zabawach i zajęciach z rówieśnikami oraz w różnych sytuacjach cywilizacyjno – kulturowych.4